Ooit moet het bezocht zijn door een volmaakte tweede. Waarschijnlijk toen de vorm in zichzelf rustte, zich wit liet vermenigvuldigen in vouwen van albast en even niet oplette. Geheven hoofd mist aansluiting. Omdat de golven niet in elkaar willen sluiten, omdat de wand zich tussen hen ophoudt, omdat het zoeken vergeefs blijft. Troost het zich met de lust van wat er tussen nu-niet en als-dan-wel zou echoën en vibrerend zal rillen in een kou die zichzelf oproept de scherpe vormen te verzachten door de rand naar binnen te krullen.
René Molhoek, filosoof
Nog voor het begint is er al het overgaan van de ene vorm in de andere, boom gaat op in vlucht, stam wordt adem. Een balans van twee ternauwernood verbonden vleugels op de wind als van een opgeworpen duif.
Dan verwelkomt de iets naar rechts neigende over de vorm heen gespannen kom de lucht om vleugels uit te slaan in een bocht. Om zwaarte te ontvangen?
De gespletenheid van een blok dat zelf niet weet welke kant het op zal gaan, opent als iemand het idee van wind en lucht in lichtheid los laat komen. Zoals strijken tonen vloeibaar maakt, golven langs vormende oneffenheden jaagt, muziek opwerpt. De lucht in, sporen, impressies, oneffenheden geven houvast aan volgers van de vlucht.
René Molhoek, filosoof