Nog voor het begint is er al het overgaan van de ene vorm in de andere, boom gaat op in vlucht, stam wordt adem. Een balans van twee ternauwernood verbonden vleugels op de wind als van een opgeworpen duif.
Dan verwelkomt de iets naar rechts neigende over de vorm heen gespannen kom de lucht om vleugels uit te slaan in een bocht. Om zwaarte te ontvangen?
De gespletenheid van een blok dat zelf niet weet welke kant het op zal gaan, opent als iemand het idee van wind en lucht in lichtheid los laat komen. Zoals strijken tonen vloeibaar maakt, golven langs vormende oneffenheden jaagt, muziek opwerpt. De lucht in, sporen, impressies, oneffenheden geven houvast aan volgers van de vlucht.
René Molhoek, filosoof
